تو را غایب نامیده اند، چون «ظاهر» نیستی، نه اینکه «حاضر» نباشی.«غیبت» به معنای «حاضرنبودن»، تهمت ناروائی است که به تو زده اند و آنان که بر این پندارند، فرق میان «ظهور» و «حضور» را نمی دانند، آمدنت که در انتظار آنیم به معنای «ظهور» است، نه «حضور» و دلشدگانت که هر صبح و شام تو را می خوانند، ظهورت را از خدا می طلبند نه حضورت را. وقتی ظاهر می شوی، همه انگشت حیرت به دندان می گزند با تعجب می گویند که تو را پیش از این هم دیده اند. و راست می گویند، چرا که تو در میان مائی، زیرا امام مائی. جمعه که از راه می رسد، صاحبدلان «دل» از دست می دهند و قرار از کف می نهند و قافله دل های بی قرار روی به قبله می کنند و آمدنت را به انتظار می نشینند...و اینک ای قبله هر قافله و ای «شبروان را مشعله»، در آستانه آدینه ای دیگر با دلدادگان دیگری از خیل منتظرانت سرود انتظار را زمزمه می کنیم.

خدای فریاد رس من!

به شکایت نزد تو آمده ام، اما

نمی دانم از کدامین درد باید نالیدن

از فراق محبوب تو مصطفی(ص)

یا غیبت آشکار ترین حجتت بر گستره هستی

از کمی دوستان یکرنگ ویک دل

یا بسیاری دشمنان هرزه

ازهجوم نا پاک مردمان 

نمی دانم کدامین رنج، دست نوازش تو را بر سرم می کشاند

لیک کویر تفتیده جانم

باران عدل تو را انتظار می کشد

تا کام خشکیده اش سیراب شود

ودل آزرده ام ظهور عزیزی را میطلبد

تا عمق زخمهایش التیام یابد

لیوان آب

صدای زیبای آبشار نقره ای را با همین گوشهای تیزم می شنوم0 گویی که قطره قطره اش برایم حکم یک دریا دارند،صدایشان کردم آمدند وبرایم یک جام از آب گوارا آوردند،گفتم:مگر خودتان تشنه نیستید گفتند ما سیرابیم،اما تو هنوز رودخانه دلت کویر است،لیوان را گرفتم،نوشیدم آن را،گوارا بود وبه دلم نشست ودر همان لحظه دیدم صدایی دگر نمی شنوم،هر چه نگاه کردم دیگر آن قطرات آب را ندیدم، گفتم خدایا چرا اینگونه مرا تنها گذاردند0 چرا اینگونه سیراب شدم،اما مرا خواب کردند ورفتند،صدایی شنیدم0 به سویش دویدم ورسیدم،آریٍ،آری،این همان آبشار است ورفتم یک لیوان را در کنار سنگ ریزه های آبشار دیدم،دویدم،دویدم،آنقدر که دوباره تشنه شدم اما دیدم نوری کنارم ایستاده ،گفتم که هستی!:

گفت:همان کسی که در انتظارش کنار جاده سرنوشت نشسته ای،گفتم من لیاقت ندارم،چرا سراغم آمدی،گفت:پاک است دلت،اینگونه مگذار آلوده شود،گفتم:چگونه،گفت مرا طلب کن،صدایم زن،گفت نمی رسد صدایم به گوشت،گفت رسیده،اما نه با آن لحنی که باید مرا طلب کنی،گفتم عشقم را چه کنم،گفت:عاشق باش،اما آنگونه که خودت می گویی بر سر جاده انتظار منتظرش باش0 این را گفت:واز جلوی چشمان سیاهم محو شد0

 شجره نامه آقا

نام و نسب بلند آوازه او

برگرفته از آثار آیة الله سید محمد کاظم قزوینی

پدران و نیکان سرفراز:
نام بلند آوازه آن گرانمایه ((محمد )) و به ((مهدى )) علیه السلام شهرت دارد.
او فرزند حضرت امام حسن عسکرى علیه السلام
  فرزند امام هادى علیه السلام
   فرزند امام جواد علیه السلام
    فرزند امام رضا علیه السلام
     فرزند امام کاظم علیه السلام
      فرزند امام صادق علیه السلام
       فرزند امام باقر علیه السلام
        فرزند امام سجاد علیه السلام
         فرزند امام حسین علیه السلام
          فرزند امام على علیه السلام
           و فرزند دلبند فاطمه دخت گرانمایه پیامبر گرامى است .
و سخن فرزدق چقدر در اینجا زیباست که مى گوید:
((ایـنـان ، پدران گرانقدر من هستند، شما نیز اى ((جریر ))! به هنگامى که انجمنها ما را گرد آوردند، شخصیتهایى به عظمت پدران من ، بدان انجمنها بیاور. ))
آرى ! این نسب والاى آن حضرت است که علاوه بر اسناد تاریخى ، انبوه روایات نیز که از نظرتان خواهد گذشت ، این واقعیت را به صراحت ، در چشم انداز حقجویان قرار مى دهد.

                                  دلی دارم که رسوای جهان است                                                            

                                                             گرفتار بتی ابرو کمان است                                                                                    

                                                                       نگاهم سوی طاووسی بهشتی است                              

                                                                                          که نامش مهدی صاحب الزمان(عج)است                

پنهان مکن جمال خود از عاشقان خویش                             

                           خورشــــید را برای طلـــــوع آفریده اند

جلوه گل عندلیبان را غزلخوان می کند

نام مهدی صد هزاران درد درمان میکند

مدعی گوید که با یک گل نمی گردد بهار

من گلی دارم که عالم را گلستان میکند

من به غیر از تو نخواهم چه بدانی چه ندانی

 از درت روی نــتـابـم ، چه بـخـوانی چـه بـرانـی

دل من میـل تـو دارد ، چه بجـویـی چه نجویـی

دیده ام جـای تو باشد ، چه بمـانی چه نمـانی

من که بیمار تو هستم،چه بپرسی چه نپرسی

جــان به راه تو سپــارم ، چه بـدانی چه نـدانی

می توانـی به هــمه عمــر دلــــم را بفـریبــی

دل من سـوی تـو آیــد ، بــزنــی یـا بـپـذیـــری

جانی از بهر تو دارم، چه بخواهی چه نخواهی 

 شعرم آهنگ تو دارد ، چه بخوانی چه نخوانی